Polesia czar

Pośród łąk, lasów i wód toni,

w ciągłej, pustej życia pogoni

żyje posępny lud.

Brzęczą much roje nad bagnami,

skrzypi jadący wóz czasami

poprzez grząską rzekę w bród.

Czasem ozwie się gdzieś łosia ryk

albo w gąszczu dziki głuszca krzyk

i znów cisza tak niewzruszona,

dusza śni pustką rozmarzona

piękny o Polesiu sen...

Polesia czar to dzikie knieje, moczary,

Polesia czar smętny to wichrów jęk.

Gdy w mroczną noc z bagien wstają opary,

serce me drży, dziwny ogarnia lęk

i słyszę, jak w głębi wód jakaś skarga się miota,

serca prostota wierzy w Polesia cud.

Tam, gdzie sędziwe szumią lasy,

kiedyś ujrzałem pełen krasy

cudny Polesia kwiat.

Słonko jaśniejszym mi się zdało,

wszystko w krąg nas się radowało,

śmiał się do nas cały świat.

Próżno mi o tobie, dziewczę, śnić,

próżno w żalu i tęsknocie żyć.

Nie wrócą chwile szczęścia niewysłowione,

drzemią wspomnienia pogrążone

w mrokach poleskich kniej.

Polesia czar...