Polesie [białorus.- Palessie, ukr. - Polissia] jest to kraina geograficzna i historyczna, aktualnie leżąca na terytorium Białorusi, Ukrainy oraz Polski, w dorzeczach Dniepru z Prypecią i Bugu. Wchodzi ona w skład makroregionu Niżu Wschodnioeuropejskiego, a dokładnie stanowi jego południowo-zachodnią część. Krajobraz Polesia jest głównie równinny, wysokość nad poziomem morza waha się pomiędzy 100 a 250 m, natomiast maksymalna to 316 m. Blisko połowę powierzchni zajmują bagna i związane z nimi kompleksy torfowisk. 

Wody gruntowe zalegające tuż pod powierzchnią tworzą płytkie jeziora i rozlewiska. Występują tutaj również liczne rzeki, a miejscami wśród bagien nieco wyższe równiny morenowe i lodowcowo-wodne oraz utrwalone wydmy. Na południowych terenach odnaleźć natomiast można wzniesienia ze skał starszego podłoża, czyli margle kredowe i granity. Na tym terenie występują również złoża ropy naftowej, węgla brunatnego i torfu. Niegdyś eksploatowana była także ruda darniowa. Roślinność Polesia obfituje w relikty glacjalne (wierzba lapońska, brzoza niska, aldrowanda pęcherzykowata), oraz bagienne lasy łęgowe i olsy ( z olszą czarną). Na terenach wyżej wzniesionych występują bory sosnowe i lasy mieszane. Ogólnie tereny zalesione zajmują ok. 30% powierzchni Polesia.


Podział Polesia Makroregiony:

1. Polesie Zachodnie 
2. Polesie Wschodnie
3. Polesie Wołyńskie
4. Polesie Żytomierskie
5. Polesie Kijowskie
6. Polesie Czernichowskie
7. Polesie Nowogrodzko-Siewierskie 

Na terenie Polski znajdują się części dwóch makroregionów: Polesia Zachodniego i Polesia Wołyńskiego o łącznej powierzchni 6,8 tys. km2, co zajmuje ok. 2% terytorium kraju.

 Polesie na starej fotografii ... 

jezioro Łukie - Poleski Park Narodowy

Polesia czar

Pośród łąk, lasów i wód toni,

w ciągłej, pustej życia pogoni

żyje posępny lud.

Brzęczą much roje nad bagnami,

skrzypi jadący wóz czasami

poprzez grząską rzekę w bród.

Czasem ozwie się gdzieś łosia ryk

albo w gąszczu dziki głuszca krzyk

i znów cisza tak niewzruszona,

dusza śni pustką rozmarzona

piękny o Polesiu sen...

Polesia czar to dzikie knieje, moczary,

Polesia czar smętny to wichrów jęk.

Gdy w mroczną noc z bagien wstają opary,

serce me drży, dziwny ogarnia lęk

i słyszę, jak w głębi wód jakaś skarga się miota,

serca prostota wierzy w Polesia cud.

Tam, gdzie sędziwe szumią lasy,

kiedyś ujrzałem pełen krasy

cudny Polesia kwiat.

Słonko jaśniejszym mi się zdało,

wszystko w krąg nas się radowało,

śmiał się do nas cały świat.

Próżno mi o tobie, dziewczę, śnić,

próżno w żalu i tęsknocie żyć.

Nie wrócą chwile szczęścia niewysłowione,

drzemią wspomnienia pogrążone

w mrokach poleskich kniej.

Polesia czar...

Bagno Spławy

jezioro Łukie